Anna Jacoba (Ank) van Hattem
18-12-1914 Rotterdam – 03-01-2001 Capelle aan den IJssel
Ik zou als koerierster bonkaarten en illegale blaadjes ophalen. Het was zomer, mooi weer en ik pakte de fiets. Alles ging goed tot op de terugreis een Duitse colonne over de weg reed. Ik Reed op het fietspad ernaast. Plotseling verscheen een vliegtuig en nam de colonne onder vuur. Kogels spatten rond. De fietsers gooiden hun fietsen neer en doken in de berm. Ik griste mijn handtas met mijn persoonsbewijs mee en liep zo ver mogelijk weg. Gelukkig hielt. het schieten op en, konden we doorrijden en kwam ik veilig thuis.
Op een keer kreeg ik de opdracht om bonkaarten en krantjes naar een adres in Schiedam te brengen. Dat moest met de trein, waar controle mogelijk was. Ik pakte een week-end koffertje en kwam op het idee, wat maandverband bovenop te leggen. Wegwerp verband kenden we toen niet. Na enig nadenken verpakte ik wat gebruikt maandverband in een krant en legde dat boven in. Er was inderdaad controle in de trein en ik moest mijn koffer openmaken. De SS-er vroeg wat er in het pakje zat en ik vertelde het. Na even gekeken te hebben smeet hij het deksel dicht. Voor de zoveelste keer dankte ik mijn beschermengel.
Er werd mij gevraagd om voor een onderduikster mijn persoonsbewijs per ongeluk/expres te verliezen. Zelf kon ik dan een nieuwe aanvragen. Toen dit echter mij voor de tweede keer overkwam, kreeg ik een flink standje van de ambtenaar in questie en verder mij te verstaan gegeven, dat ik bij een derde keer geen nieuw persoonsbewijs meer zou krijgen.
Na de euforie over D-Day in Juni en Dolle Dinsdag in september kwam de hongerwinter. Tegen het einde van die winter kwamen de voedseldroppings uit Zweden. Nooit heeft een boterham met margarine en suiker zo heerlijk gesmaakt. Het lekkerste gebakje viel daarbij in het niet ! Begin mei werd de vrede getekend en konden wij eindelijk weer vrij spreken en ademhalen. Toch was voor mij de oorlog nog niet echt voorbij. Begin juli werd ik benaderd met het verzoek om leidster te worden in een tehuis voor meisjes en de leiding en heropvoeding op me te nemen van een groep oudere meisjes, die in de oorlog in Duitse en N.S.B. organisaties hadden gewerkt. Het werd een zwaar en moeilijk jaar, maar ik heb er goede herinneringen aan bewaard.
September 1946 was voor mij de oorlog echt voorbij.
enkele fragmenten uit de Oorlogsherinneringen van Ank de Hoog-van Hattem